Voor mij is dit de eerste keer dat ik deelneem aan een sneeuwwandeltocht. Ik heb weinig ervaring in de bergen op een enkele zomerse wandeltocht en klimvakantie na. Skiën en snowboarden zijn niet echt mijn ding en hierdoor lijkt een georganiseerde sneeuwschoen trektocht een ideaal begin. Ik heb er veel zin in!
Even wennen
De eerste dag gaan we met de skilift omhoog en daarmee starten we deze winterreis uitermate relaxed. Eenmaal boven trekken we de sneeuwschoenen aan en lopen al snel de drukte uit. Het wordt steeds rustiger en rustiger, tot uiteindelijk alleen nog het geluid van de wind en het gekraak van de sneeuwschoenen in de sneeuw te horen is. Met een heldere hemel en een stralende zon is dit een ideale start. Stap voor stap gaan we op weg naar de eerste berghut. Rond het middaguur stoppen we om een lawine training te krijgen. Stagiair Laurens geeft ons uitleg over hoe te handelen tijdens een lawine en daarna gaan we zelf aan de slag met het vinden van een bedolven persoon, of in dit geval, een schep… Dit allemaal binnen 15 minuten en de persoon is hoogstwaarschijnlijk gered.
In de middag wordt het zo warm dat we alleen nog een shirt en een dunne broek aan hebben. Na de laatste hoogtemeters zien we eindelijk de hut. Hier genieten we van een heerlijk koud biertje. De eerste dag heb ik het toch wel zwaar gehad, maar gelukkig ging het vanaf de tweede dag al veel beter. Het zal toch een kwestie van gewenning zijn.
Mijn eerste 3000-er op sneeuwschoenen
Een van de doelen van deze winterreis is het “beklimmen” van een 3000er, en dat is precies wat we vandaag gaan doen. Maar voor mij begint de dag met een ontzettende pijn aan mijn enkel. Gelukkig werkt de ibuprofen snel en voel ik er na een tijdje niks meer van. Na een lange, pittige klim van 2,5 uur bereiken we de top. 3100 meter hoog. Het laatste stuk is steil met afgronden aan iedere zijde. Prachtig die stilte op de top van de berg, enkel het geluid van de wind die over de top blaast. Wij zijn alleen, en genieten van het uitzicht over de eindeloze reeks besneeuwde toppen, inclusief de Monte Bianco! Na de nodige topfoto’s keren we terug en als we de hut weer binnenkomen trakteren we onszelf op een heerlijke omelet met ham en kaas.
In de avond deelt de huttenwaard het weerbericht. Mijn kennis van de Franse taal is niet zo best, maar aan zijn gezicht te zien zijn de verwachtingen niet heel goed. Ik wacht tot hij klaar is en vraag aan mijn reisgenoten wat hij zojuist verteld heeft. Het gaat morgen hard waaien en er wordt ongeveer 30 cm sneeuw verwacht. Volgens Peter, onze gids, kan de reis zoals gepland gewoon doorgaan. Echter heeft een tochtgenoot heel erge kiespijn. De pijn wordt steeds erger en daarom besluiten we de tocht in te korten. We moeten alleen nog wel twee dagen lopen…
De voorlaatste dag van deze winterreis begint soepel, hier en daar een ibuprofen en lopen maar! Ik realiseer mij dat het ondanks de sneeuw toch nog redelijk warm is. Tot dat we op de kam komen. Hier waait het ontzettend hard en blaast de sneeuw ons om de oren. Ik geniet van de omstandigheden. De kiespijn van Mike wordt helaas alleen maar erger en we besluiten om snel weer verder te gaan. We hebben vrijwel geen zicht en het is bijna onmogelijk om de route te vinden zonder gps. Dit is waarom ik mee wilde gaan op deze winterreis in de Vanoise. De striemende wind met de sneeuw die in je gezicht blaast. Het gevoel dat je daadwerkelijk iets aan het trotseren bent, ik geniet. Onze gidsen helpen ons naar beneden en we komen langzaam maar zeker op vlakker terrein. Hoe lager we komen hoe zwakker de wind wordt.
We bevinden ons nog steeds in een white-out. We zien echt niks. Ik ben blij dat ik met een gids op pad ben. Maar tjonge jonge, dat was wel heel mooi. Een stuk later dan gepland komen we aan bij de hut waar we enthousiast worden ontvangen door de huttenwaard. We trakteren onszelf op wat crêpes en praten nog wat na over de tocht van vandaag. Het avondeten gaat er na een dag als vandaag goed in en we worden verrast met heerlijke Franse kazen als dessert.
Taart als afsluiting van de winterreis
Dan breekt de laatste dag aan. We moeten nog ongeveer 10 km tot we weer in Val-d’Isère zijn. Het is alleen nog steeds aan het sneeuwen, en het is vandaag een stuk kouder. Al snel nadat we zijn vertrokken komen we bij een risicovolle helling. Onze gidsen Peter en Laurens graven in de sneeuw om het sneeuwdek te controleren. Ze kijken of er een risicovolle laag is en of hiermee een gevaarlijke situatie kan ontstaan. Na een kwartier wachten krijgen we het toch wel koud. Maar dan krijgen we goed nieuws, we kunnen door. Gelukkig.
Na een tijdje komen we bij het volgende obstakel. Laurens dacht mooi door een beekdalletje te kunnen lopen, maar staat op een gegeven moment bijna kniehoog in het water. Lachend zegt hij dat we beter een andere weg kunnen zoeken. De andere optie is echter een steile helling die we op moeten. Onze gidsen maken een pad en daarna kunnen wij. De kiespijn van mijn tochtgenoot is er nog steeds en hij heeft hier zichtbaar veel last van. Hij wordt goed geholpen door Peter en Laurens. Als we boven zijn blijkt dit gelukkig onze laatste hindernis en we vervolgen de route over een fijn wandelpad, dat ons naar Val-d’Isère brengt. Daar trakteert Laurens ons op koffie en taart ter ere van zijn verjaardag en op een geslaagde tocht. Dat gaat er uiteraard wel in. Na deze feestelijkheden beginnen we allemaal aan onze terugreis naar Nederland. In de auto denk ik alweer aan een volgende winterreis. Dit smaakt naar meer!
Onze huis-camerman Kay Jansen maakte tijdens een voorgaande editie een sfeerimpressie om even stil van te genieten!
Je vindt hier meer informatie over deze winterreis.