16 juli was het eindelijk zover. Samen met Marike vertrok ik naar Bergamo om van daaruit met de huurauto af te reizen naar het kleine plaatsje Valbondione. Met z’n tweeën maken we een korte huttentrektocht van een paar dagen door deze verborgen parel van de Alpen. Tijdens deze huttentrektocht ben ik voor de verandering eens niet de gids, ik ben consument. Marike heeft er namelijk al twee keer een huttentrektocht gemaakt en kent het gebied inmiddels goed. Telkens als zij weer thuiskwam kreeg ik de meest fantastische, enthousiaste verhalen te horen die ervoor zorgden dat ik het ook wilde zien. Dat is best puzzelen met een dochter van zes (volgens haarzelf bijna zeven). Half juli was het eindelijk zover, we hebben zomervakantie van onze baan in het onderwijs en onze dochter mocht gelukkig logeren bij Opa & Oma.
De aanloop
Al met al koste het best veel tijd (vanwege een middagvlucht) om tijdens deze reisdag het dorpje Valbondione te bereiken van waaruit onze huttentrektocht echt begint. En dat terwijl we ook hadden bedacht om de aanloop naar de eerste hut “er even bij te doen”. Gelukkig hadden we de huttenwaard al laten weten dat we wat later aan zouden komen. Wat blijkt, we kunnen nog net even douchen voordat we, Italiaanse tijd, aan kunnen schuiven voor het overheerlijke 3-gangen diner. Dat smaakt na deze eerste dag onder het genot van een lokale rode wijn extra goed.
Stroopwafels uit Nederland
De volgende ochtend bedanken we de huttenwaard vriendelijk en overhandigen hem de meegebrachte stroopwafels uit Nederland. Omdat ons Italiaans enigszins te wensen overlaat gebaart hij ons te wachten, loopt weg, rommelt wat in een kast, en tovert een prachtig roze t-shirt van de hut voor onze dochter tevoorschijn. We hadden hem namelijk verteld om de volgende keer met ons 3-en langs te komen. Die belofte staat.
In een aangenaam zonnetje gaan we op pad. Het eerste gedeelte loopt via een makkelijk pad langs het stuwmeer. Eenmaal voorbij het meer komt al snel de afslag die we moeten hebben en daarmee verandert ook het pad. We klimmen gestaag waarbij het terrein overgaat in een echt alpien landschap. Als we al een markering tegenkomen is het een vaag, afgesleten restant van de welbekende vlaggetjes die geschilderd worden op de rotsen. Ik kan mij niet bedenken wanneer die voor het laatst zouden zijn bijgewerkt. Op gevoel lopen we zo verder en passeren enkele sneeuwvelden met verdwaalde voetstappen die erop wijzen dat we ons in ieder geval nog op de juiste route bevinden. Met wat klim en klauterwerk bereiken we de pas van vandaag. Het is er winderig en we besluiten eerst wat af te dalen voordat we een pauze nemen. Dit doen we uiteindelijk bij een bivak hutje wat in de oorlog gebruikt is als een opslag voor kruit en munitie. We spotten zelfs de eerste steenbokken. We genieten van hun aanwezigheid en dalen rustig af naar de hut. De hut ligt werkelijk prachtig aan een natuurlijk meertje op een idyllische plek. We struinen wat rond, doen er een dutje in het gras en genieten van de namiddag.
‘Top secret’ uithoek van het gebied
De volgende ochtend worden we wakker van de regen en het onweer. Dat stond niet in de voorspelling bedacht ik mij nog enigszins slaperig. Aan het ontbijt informeren we bij de huttenwaard, want bereik met onze mobiele telefoon hebben we er niet. Om 8 uur is het droog vertelt ze. Het blijft echter flink doorregenen ook nadat het 8 uur is geworden. Om 9 uur is het echt droog volgens de huttenwaard. Klokslag 9 uur neemt de intensiteit aanmerkelijk af en niet lang daarna breekt de zon door. Opgelucht halen we adem omdat onze plannen gewoon door kunnen gaan en we geen alternatief hoeven te bedenken.
We stappen vol goede moed de hut uit op weg naar de volgende hut, voor Marike een met mooie herinneringen! De vorige keer dat ze hier met een vriendin was waren zij de enige gasten en werden overladen met Italiaanse gastvrijheid. De combi van elkaars taal niet spreken en toch veel willen vertellen zorgde voor grappige, gezellige momenten.
De route laat zich niet makkelijk vinden waardoor het fijn is dat een van ons er al eerder is geweest. Na een flinke klim, met aan het einde wat klauteren bereiken we de pashoogte. Een pittige afdaling ligt voor ons. Ook hier blijft het goed zoeken naar het juiste pad. Het is duidelijk dat deze uithoek van het gebied nog meer uithoek is dan we op voorhand hadden bedacht. Dit soort plekjes hoop je te ontdekken. Het gebied, de route zo avontuurlijk, daar gaat ons hart sneller van kloppen. Dit is voor ons een huttentrektocht zoals een huttentrektocht bedoelt is. Zo gaaf dit! In het dal nemen we een pauze voordat we aan het laatste stuk van de dag beginnen. We moeten nog ongeveer een uur klimmen tot aan de 3e pas en vlak daarachter ligt de hut. Het laatste stuk, om de pas te bereiken, wordt het terrein weer steil. Het blijkt kenmerkend te zijn voor deze huttentocht. Bovenop de pas kan ik het niet laten om de nodige foto’s van de hut te maken. De ligging, met uitzicht op het dal, badend in het zachte zonlicht. Zo mooi dit. Ik snap nu al dat dit Marike haar favoriete plek is.
De huttenwaard heeft een blik van herkenning als we naar binnen stappen en hij Marike ziet. Om de tijd tot het avondeten te overbruggen bestellen we een kaas & vleesplankje met lokale lekkernijen. Daarvoor duikt Cesco de kelder in om vervolgens terug te komen met grote stukken gedroogd vlees. Nu komt zijn koksachtergrond naar voren als hij met soepele bewegingen dunne plakken vlees snijdt met zijn indrukwekkende koksmes. We zijn de enige gasten van vandaag en zitten samen met de huttenwaard en zijn hulpje aan tafel voor een wederom heerlijk 3-gangen diner.
Verse croissants op de hut
De volgende ochtend staan we extra vroeg op omdat de helikopter wordt verwacht voor de bevoorrading. Dat willen we natuurlijk niet missen. Na dit spektakel ontbijten we met z’n allen met zelfs verse croissants die zijn meegenomen uit het dal. Vandaag is alweer onze laatste wandeldag. Via nog een drietal passen met elke keer weer nieuwe en prachtige uitzichten rest een flinke afdaling. Dat doen we in twee delen. Na een lunch bij de hut van onze eerste overnachting is het rondje compleet en rest alleen nog het laatste stuk naar Valbondione waar onze huurauto staat. In het dorp trakteren we ons op een ijsco, gooien de tassen in de auto en vertrekken weer richting de bewoonde wereld. Nu snap ik alle enthousiaste verhalen van Marike over dit gebied! In onze hoofden hebben we er al een 360⁰ huttentrektocht van gemaakt……..bekijk ons plan als je volgend jaar de Orobische Alpen ook wilt ontdekken.
Bekijk hier het gehele fotoalbum van deze trip.